odc.2

15.02.1953, niedziela.
Życie leci normalnie, to znaczy głowa jeszcze ciężka, ale już po   wszystkim i siedzę sobie w ciepłej sali. Wczoraj kończył się karnawał. Zaraz po obiedzie pojechaliśmy do Poznania   w czterech: ja, Zdzich, Gienek i Jurek Sobiech. W mieście ciepło, śnieg   na ulicach już stopniał, co nas zdziwiło bo wokół lotniska jeszcze po   pas. Byliśmy u rodzinki Jurka, gdzie poczęstowano nas obiadem i   naturalnie wypiliśmy na trawienie, a potem w licznym towarzystwie   poszliśmy na bal do Arkadii.
Trzy zsunięte stoliki, 13 osób! Nas czterech   i krewni Jurka. Między innymi dwie starsze, ale bardzo eleganckie ciotki   Jurka i dwóch siwych wujków. Ciotki tańczyły na zabój, a wujowie   obciągali cichaczem ćwiartkę po ćwiartce spod stołu. Każdy zresztą bawił się jak potrafił. Ja piłem i jadłem mało. Po   obiedzie u rodzinki Jurka jeszcze kręciło mi się w głowie i miałem   napchany brzuch. Popatrywałem na "ciotki", które co prawda w wieku   balzakowskim, ale bardzo ponętne. Uśmiechały się zalotnie i gdyby nie   Halina... Zdzich za to nie zwracał na nikogo uwagi tylko pilnował swojego   potężnego brzucha. Napełniał go wszystkim co miał pod ręką. Grzesiek zapomniał o Hani i szybko znalazł, zgodnie ze swoimi   upodobaniami, jakąś bardzo młodą dziewczynę. Co jakiś czas pożyczał pióro   by jej zapisać adres. Po czym zapominał i pożyczał pióra na nowo.   Dziewczyna zapamiętała chyba ten adres lepiej niż tabliczkę mnożenia. Zaś Jurek Sobiech, poniekąd gospodarz, ciągle odchodził od stołu do   bufetu. Potem wracał z bladą twarzą i coraz bardziej błyszczącymi oczami   i chwalił się z upolowania kolejnego jelenia.
Wujkowie pozakładali kotylionowe czerwone czapki i z długimi siwymi   włosami wyglądali jak dwaj podpici krasnale. Opowiadali sobie bogato   gestykulując i pokrzykując przeżyte przygody.   - On mnie tak, a ja mu tak i tamten run między kieliszki. Sala była bardzo ładna. Arkadia to duży lokal i na poziomie, tylko   dziwne, że zamiast parkietu do tańca beton. Orkiestra pierwszorzędna. Ale   ja wpadłem w głupi nastrój - nieraz mi się to zdarza i to w szczycie   zabawy - jakiejś tęsknoty za Halinką, żalu nad sobą, trudno to opisać.   Musiałem jednak mieć pijacką, bardzo ponurą minę, bo jedna z ciotek,   czarująca brunetka wyciągnęła do tanga. Tańczyła świetnie, blisko i ładnie pachniała. A kiedy przy krokach,   weszła mi na nogę udami, zagotowało się we mnie i ożyłem. Zauważyła   przypływ krwi w moich żyłach bo uśmiechnęła się i spojrzała znacząco na   siwych krasnali. Oni teraz będą gadać do rana, więc na godzinkę   moglibyśmy się urwać, nikt nie zauważy. Do jej domu niedaleko, ale trzeba   by taksówką... No właśnie taksówką, zrzedła mi mina. Pieniędzy miałem ledwie na   powrót do Krzesin. Wyczuła, zaproponowała więc innym razem,   nieobowiązkowo. Zrozumiałem, że tylko po to, bym mógł wyjść z twarzą.   Miła była. I tak z powodu biedy zachowałem cnotę.
Nie darmo powiedziane jest, że   biednemu bliżej do królestwa niebieskiego. No i znowu trochę wymuszony przypływ tęsknoty. Tak chciałbym   Halinę, ten mój drogi skarb, rozebrać do naga, pieścić, całować... Szkoda   że to nierealne, tak daleko, 500 km. Ale gdy patrzeć trzeźwo to zdaję   sobie sprawę, że odległość to jeszcze nie wszystko. Wcale nie mogę być   pewny czy pozwoliła by chociaż bluzkę rozpiąć, bo to grzech. Studziłem   rozbudzoną namiętność. Halina ta z tęsknoty była inną niż podpowiadał   "człowieczek". Nie byłem naiwny. Czyż sam nie wpuszczałem do swego łóżka,   dziewic, narzeczonych oczekujących ślubu? Facet się skręcał, gotowy zgodnie z ruskim przysłowiem - do wszelkich poświęceń, podczas gdy   wybranka zażywała ze mną rozkoszy. I chyba tak jest, bo jak kocha się to piszę się codziennie. Ale to   tylko domysły, muszę czekać na list, może się wyjaśni.

17.02.1953, wtorek.
Wczoraj nareszcie list od Halinki. Rozwiał wszystkie wątpliwości. W ogóle to jeden z najmilszych listów w moim mizernym życiu. Może niesłusznie myślałem o jej braku do mnie uczucia? W poniedziałek egzamin z aerodynamiki, jak zwykle z ocenami 5, 5. Ale cóż z tego kiedy życie płynie tak mizernie. Pensji jeszcze nie dostałem, a wykładów mam już powyżej uszu. Jednym słowem nudzę się i tęsknię. Nieraz przychodzą takie chwile, że człowiek naprawdę rzuciłby to wszystko w czortu i poszedł. .. No właśnie, ale nie ma z czym. Taka to wolność. Bractwo też nie ma pieniędzy, gnieździ się na łóżkach, klnie jak szewcy, i opowiada sobie jak zwykle o babach.

22.02.1953, niedziela.
Dostaliśmy "skóry", bluzy i spodnie na szelkach z czarnej skóry. Wyglądamy zabójczo, aż korci by w nich do miasta, tylko motorów brak. Wczoraj na pływalni w Poznaniu. (Pierwszy raz w życiu.) Czytałem że takie są, ale co innego czytać a co innego zobaczyć. Przyjemnie tak sobie pływać w ciepłej wodzie gdy na dworze śnieg i zimno. Chociaż pogoda w ostatnich dniach wyraźnie się poprawiła: słońce, sucho, ciepło. Klimat tu łagodniejszy niż w Lublinie, aż szkoda że życie takie puste, po zajęciach nie ma co robić. Po prostu nie ma warunków żeby czymś się zająć. Dwudziestu razem w jednym pomieszczeniu, ani ścianek, ani nawet szaf które by dawały minimum intymności. Ciasno, piętrowe łóżka wypełniają szczelnie salkę tak, że cały oficerski dobytek można trzymać tylko w walizkach pod dolnymi łóżkami. Te walizy utrudniają żołnierzom sprzątanie i pod łóżka lepiej nie zaglądać. Wokół budynku pustkowie, wygwizdów. Z jednej strony trzysta metrów płyta lotniska, z drugiej olbrzymie pokruszone bloki betonu, popękane płyty asfaltowe i pełno sterczących prętów metalowych, pozostałość po zniszczonej niemieckiej fabryce wojennej. Opuszczony, przygnębiający widok. Siedzę i bezczynność zaczyna doprowadzać do szału, szczególnie gdy pomyślę, że marzyłem przez trzy lata by mieć czas dla siebie, i teraz mam.

27.02.1953, sobota.
Życie leci "normalnie". Poznań lokale itd. Jestem zrozpaczony i wściekły, od Haliny do tej pory nie mam listu, pewnie już mnie "puściła". Że też człowiek nie ma szczęścia w życiu. Psiakrew, paskudne jest życie. Dostaliśmy "Pioniera" i teraz już nie ma chwili spokoju, od świtu do nocy gra na pełny regulator, a sala jak olbrzymi rezonator. Jeszcze potęguje dźwięk.

5.03.1953, czwartek.
Kurs teoretyczny zbliża się ku końcowi. Niedługo zaczniemy latać, a na razie... na razie bradziażymy w Belwederze, Arkadii, ale nie mogę poznać odpowiedniej dziewczyny, która by chociaż chwilowo uciszała tęsknotę. Mówili, że Poznań to pyry i nieprzychylne panny i chyba mieli rację. Może jednak niedługo się ożenię i ustabilizuję swoje życie. Najgorzej dokucza mi jednak wspólne mieszkanie w dwudziestu w jednej sali. Przez trzy lata bez najmniejszego choćby kącika dla siebie.

6. 03.1953, piątek.
Nastrój strasznie "hierowy". Wczoraj o godzinie 21.50 zmarł tow. Stalin. Pułkownik Rossadin, wykładowca radziecki tak się wzruszył, że nie mógł prowadzić zajęć. Jemu, staremu frontowemu pułkownikowi, leciały łzy po policzkach jak młodemu dziewczęciu po utracie cnoty. Dzisiaj uczyliśmy się uruchamiać silnik Jak-23. Automatyzacja. Naciska się jedną "knopkę", przełącza knebelek, potem naciska się drugą, a kiedy turbina osiąga odpowiednie obroty otwiera się "stop kran" i po wszystkim. Kabina przestronna, siedzenie katapultowe, piękna maszyna, bardzo mi się podoba. Niedługo zaczniemy latać. Na razie rozkazem zostałem wyznaczony na dowódcę AGATY z nr kadłubowym 04. Najniższe stanowisko lotne. Pilot, dowódca załogi samolotu. Załoga co prawda składa się tylko z chorążego technika i kaprala mechanika służby czynnej, i ja jeszcze nie umiem latać, ale już tak w wojsku jest, że każda jednostka choćby najmniejsza, a taką jest załoga samolotu, musi mieć swego przełożonego - dowódcę. A dowódcą samolotu, na ziemi jak i w powietrzu może być, według obecnego regulaminu, tylko pilot. Po niedzieli zaczniemy wreszcie loty, żeby tylko pogoda... Bo od tego siedzenia boję się, że brzuch urośnie jak Zdzichowi, który ledwo się rusza. Tadzik Chudzik chyba się niedługo ożeni. Martwił się trochę gdy napisała mu dziewczyna, że nieplanowo tyje, ale kiedy do niej pojechał wyjaśniło się, że napisała tylko z tęsknoty. Gienek jak zwykle kocha się w Hani, a ja? Ja to już sam nie wiem co robię. Boję się że jak nie zaczniemy latać to zwariuję z miłości. Dziewczyna, która niestety daleko, zabrała mi spokój i serce.

8.03.1953, niedziela.
Piękny dzień, a ja w domu. Przed oknem monotonna równina lotniska, za nią daleko na horyzoncie czernieją sylwetki domów i fabryk pobliskiego Poznania. Patrzę i coraz bardziej mi smętnie na duszy. Jakoś nibym chory, ale tak bardziej na duszy, i chyba z dziwactwa nie mam chęci życia. Pieniędzy też. Dostaliśmy list od Edka i Mundka. Są w Słupsku i teraz dołączył do nich Nogałka. Mają latać na Mig-15. A wczoraj przyszła wiadomość, że jeden z naszych kolegów, którzy pozostali w Radomiu kończyć program Tadek Walczak zabił się na Jak-9. Zdziwiło mnie, że nikogo to nie wzruszyło, przeszło bez wrażenia. No cóż, szkoła, pozostawieni koledzy, to widocznie już bardzo odległe czasy. Szybko się zapomina. Wczoraj wybrałem się do kina. Muszę się przyznać, że tak kiedyś wymarzone "wolne wieczory", spacery, kawiarnie, koncerty straciły urok. Mogę iść gdzie chcę, a nigdzie nie ciągnie. A jak już, to tak zwane "przygody" doprowadzają tylko do pasji. Człowiek żyje aby żyć. Myślę, że wraz z lotami poprawi mi się nastrój. Sam siebie ciągle analizuję i kontroluję i muszę stwierdzi że kocham ją. Czytałem dzisiaj o Balzaku i Hańskiej. Potrafił przez 18 lat utrzymywać z nią korespondencję, ale to był Balzak. Na pewno na podorędziu miał ze dwie pokojówki... Jaka szkoda, że Haliny tu nie ma. Najgorsze to te popołudniowe chwile, kiedy słońce zachodzi, a w człowieku budzi się dziwna tęsknota. Chciałby wtedy gdzieś pójść, pojechać. Ale właściwie sam nie wie gdzie. Myśl moja błądzi, hen gdzieś daleko Po polach miłości, ona wszystko mąci Nie daje skupić się. Tu rysunek: autoportret piszącego przy stoliku. Czyż Ona wie co znaczy miłość? Żeby wiedziała jak ja ją kocham to by może... a tak? Jutro zdajemy egzaminy z teorii i jak dobrze pójdzie to w tym tygodniu "hajda w powietrze". Na niebie baranki wróżą pogodę. Towarzystwo, ta reszta, co nie szumi po barach Poznania, niby się uczy, a mnie się nie chce. Tu rysunek; widok z mojego okna. (hangar i samolot). Obecnie jakoś odseparowałem się od wszystkich tak bardzo, że pomimo wspólnego mieszkania w dwudziestu (okropność), czuję się zupełnie sam. Koło mego łóżka stoi Pionier. Pionier niewielka skrzyneczka, ale wystarczająco duża by zakłócić spokój. Wypociłem jednak jakąś "okolicznościówkę" z mottem: "Bądź czujnym, wróg czyha wszędzie" Słowa które oficer powinien pamiętać zawsze. Nigdy w żadnych okolicznościach nie wolno mu o nich zapomnieć. Tytuł: Kaliber 7.62. (Tu następuje opowiadanie: Kaliber 7. 62 z cyklu Życie. (Historia autentyczna). Chętnych odsyłam do Zeszytu P-2.)

9.03.1953, poniedziałek.
Dzisiaj zdałem egzamin - jak zwykle bez zakłóceń. Już chyba dwudziesty. Pomału przyzwyczajam się, że w lotnictwie czas spędza się nie na lataniu lecz na zdawaniu egzaminów. Dostałem również list od Leszka. Kochany Kajtek już w cywilu i używa życia ile się da. Szkoda tylko, że pić nie może. Wycięli mu jakąś kichę, dwunastnicę czy coś podobnego. Tęsknię za nim, takiego kolegi już chyba więcej nie spotkam. Naprawdę żyliśmy jak bracia, a nawet lepiej. Ciekawe co jeszcze w przyszłości nowego mi napisze, bo w tym liście wiadomości tyle, że po prostu rozsadzały go. Bardzo dużo zmian. Życie pędzi do przodu. Koledzy ze szkoły pożenili się, mają dzieci, a ja? Ja ciągle się uczę, i uczę, ale czy przyniesie mi to szczęście? Sensacja. Przed kilku dniami około 13.03 na niebie stacje radiolokacyjne wykryły tajemniczy obiekt widoczny też gołym okiem na ciemnoniebieskim niebie. Jasno świecił i niektórzy dopatrywali się kształtu mikroskopijnej zwężonej w środku elipsy. Przesuwał się na wysokości około (według obliczeń stacji) 8000m wolno na zachód. Wszyscy od razu pomyśleli, nic innego tylko imperialistyczny naruszyciel. Jest okazja do odznaczenia, awansu. Alarmowo z poznańskiego pułku wystartował pilot na Jak-23 z załadowanymi działkami. Zaraz jednak musiał lądować z powrotem, bo aparat tlenowy okazał się niesprawny. Po dość długim czasie, podczas którego dziesiątki oczu na lotnisku z przejęciem śledziło ów tajemniczy obiekt, przygotowano drugi samolot. Pilot nabrał 12.000 m wysokości, i zamiast oczekiwanej serii z obu działek posłyszeliśmy meldunek, że obiekt wydaje się równie wysoko jak poprzednio z ziemi. Jak wysoko? Radiolokator nie mógł określić, bo już wcześniej przestał go "widzieć". Z żalem więc, że awanse i odznaczenia przypadną innym, kazano pilotowi wracać do lądowania. Kabina w Jak -23 była niehermetyczna, a kombinezonów wysokościowych wówczas jeszcze nie było. Samolot wylądował ale "obiekt" można było jeszcze przez dobrą godzinę obserwować, zanim zniknął w blasku słońca. Alarm objął podobno cały obszar Paktu Warszawskiego. Chętnych do wyróżnienia w wojsku nigdy nie brakowało. Mówiono nawet, że będą startować z innego lotniska Migi, które mają większy pułap i kabiny hermetyzowane, ale jak było naprawdę nie dowiedzieliśmy się nigdy. Cały incydent pokryła gruba cisza gdy okazało się... No właśnie co się okazało? Tymczasem zaczęto przypominać opowieści o latających talerzach, różnych tajemniczych statkach z kosmosu itp. Wszyscy widzieli - ja też - jak na dłoni świecący punkt, powoli przesuwający się w kierunku słońca. Najpierw wydawało się, że leci nisko, a potem z samolotu okazało się, że jest bardzo wysoko. Nie było to więc złudzenie. Jednak nie doczekaliśmy się oficjalnego wyjaśnienia. Niektórzy nawet bąkali, że to nowa sowiecka broń i lepiej nie być za ciekawym. Po kilku dniach zainteresowanie przygasło i wkrótce zapomniano o całym incydencie. [5/125]

10.03.1953, wtorek.
Pogoda znowu utrzymuje się dobra. Trochę ostatnio choruję, straszny katar i kaszel. W ogóle czuję się marnie, ale myślę, że będzie co mi sądzone. Mam wyzdrowieć to wyzdrowieję, niezależnie co bym nie robił. Jak pewnemu pilotowi z Mińska była przeznaczona śmierć, to zginął. Zgasł mu silnik w odrzutowcu i lądował przymusowo w polu. Samolot w metalowe strzępki, została tylko kabina i on cały i zdrowy. Jeden na tysiące w takim przypadku, wszyscy mówią cud, cud prawdziwy. Widocznie i on uwierzył, że będzie żył wiecznie bo gdy pojechał na urlop do rodziny, wlazł na karuzelę i nie zapiął się dla bezpieczeństwa. Tym razem cudu nie było, przeznaczenie spełniło się dokładnie. Zabił się na miejscu. Grzesiek jeździ codziennie do Poznania kupić sobie zegarek. Ten zegarek podobno ma dziewiętnaście lat, smukłe nogi i lubi przesiadywać w Arkadii. Ma czas, nie uczy się. Egzaminów z teorii samolotu nie zdał i nie przejmuje się tym wcale. Odwrotnie, wygląda jakby się cieszył, że nie ma dopuszczenia do lotów. Człowiek z takim usposobieniem na pewno będzie długo żył. [6/125] A na lotnisku znowu emocje. W samolocie powracającym z trasy nie wyszło przednie kółko. Pomimo, że maszyna była z podwieszonymi zbiornikami i taki manewr mógł spowodować ich odpadnięcie, kierownik lotów kazał pilotowi zniżyć się nad pasem i gwałtownie wyrwać maszynę w górę. Była nadzieja, że przeciążenie wyszarpnie kółko z gondoli. Pilot się nie oszczędzał, samolot poszedł w górę, aż smugi ze skrzydeł, kółko jednak nie wyszło. Na lotnisku zapadła cisza. Tylko z oddali słychać było stłumiony odległością szum pechowej maszyny. - Zejdź na 10 metrów i zrzuć zbiorniki - kolejny, wydany spokojnym głosem rozkaz KL. Podziwiałem opanowanie. Od tragedii dosłownie włos, a w głosie żadnej drżącej litery. Pilot na niewielkiej szybkości (360 km) nadleciał niziutko nad trawiastą część pola startowego. [7/125]. Zbiorniki jak dwie iskierki błysnęły w słońcu, odprysnęły od skrzydeł i opadły lekko na trawę. Maszyna uwolniona od nich jak korek na wodzie podskoczyła do góry. - Podchodź do lądowania, pas wolny - spokojna komenda z ziemi, KL nie tracił panowania nad sobą. Oczekiwanie. Jeszcze nikt nie lądował bez przedniego kółka. Samoloty na których dotychczas latano miały kółko pod ogonem. Wszyscy na lotnisku rozważają w napięciu, skapotuje czy nie i mają nawet nadzieję, chociaż wydaje się oczywiste, że zaryje nosem i przewróci się na plecy. Maszyna wolno się zniża, dotyka kołami ziemi i póki ma szybkość, toczy się na dwóch kołach z zadartym wysoko nosem. Potem szybkość maleje i nos zaczyna się opuszczać do poziomu. Zamierają serca, ale oczu nikt nie zamyka. Przeraźliwy zgrzyt stali po betonie. Błyski ognia migają pod kadłubem. A nad tą ognistą drogą chmura tartego betonu i dymu. Na szczęście ognista droga krótka. W kłębach kurzu i dymu samolot zatrzymuje się z zadartym wysoko ogonem. Straż pożarna i sanitarka mkną na wyścigi, a dusze jeszcze miotają się, od nadziei do rozpaczy: zapali się czy nie. Nie zapalił się. Pilot wyszedł cało i wbrew oczekiwaniom, samolot też, z lekkim tylko uszkodzeniem. Odetchnęliśmy. I nagle z pewnym zdziwieniem stwierdziliśmy, że wokół nas ładny, prawie wiosenny dzień. Świeci słońce i życie jest takie piękne.

11.03.1953, środa.
Zdarzył mi się, ogólnie biorąc, blachy wypadek, ale który przy braku pieniędzy zepsuł humor na cały dzień. Urwałem "szpindel" od zegarka. Bardzo mi go szkoda i nie wiem czy uda się tanio zreperować. Ale jeśli nawet byłoby niedrogo to i tak trzeba będzie zapłacić, a pieniędzy nigdy za dużo. Dzisiaj list od Józka Graseli. Przenieśli już ich do Radomia i jak my dawniej, czekają na promocję. Pocieszają się wódą i nadzieją, że kiedyś w pułku będzie lepsze życie i spełni się Józka marzenie: kąpiel w wannie pełnej spirytusu. Człowiek i umyje się i napije. Pogoda się polepszyła i mieliśmy rozpocząć loty, ale z powodu humoru pewnej osoby nie latamy. A już Bolek Kajetańczyk jak zwykle narobił paniki. Ubrał skórę, haubę i poganiał wszystkich żeby się spieszyć, bo zaraz loty, ale nic z tego nie wyszło. Ogłoszono, że pogoda się pogorszyła. (A naprawdę to okazało się, że pewien kapitan zachorował i nie wyszedł z domu na zbiórkę, więc dowódca miejscowego pułku nie mógł złożyć jego żonie zaplanowanej wizyty. A wiadomo, że nie ma nic gorszego dla prawdziwego chłopa niż zabrać mu sprzed nosa d. Więc się wściekł, odwołał loty i pojechał do Poznania na k.) Wiara rozczarowana nowym rozkazem dotyczącym normy żywieniowej lot "O" (odrzutowej). Myśleliśmy, że zostanie przyznana po zdaniu egzaminów, a teraz okazało się, że dopiero po samodzielnym wylocie. I nie tyle chodzi o samo jedzenie, bardziej obfite i lepsze od normy "lot", ale o równoważnik pieniężny tak przydatny przy naszym niskim wynagrodzeniu. Jest dużo wyższy niż za normę "lot". Za trzy dni(3 x 40 zł), można już się zabawić w nocnym lokalu. Mania zegarków. Grzesiek rzeczywiście kupił zegarek i teraz tylko ciągle ogląda i słucha. "Chudy" (Chudzik) też zdobył się na grubą cebulę. Mówi, że jak człowiek ma się żenić to najpierw musi mieć zegarek. Może i racja. A jeśli człowieka nie stać na szpindel to czy powinien sięgać po żonę? No cóż, są różne poglądy na tym świecie.

12.03.1953, czwartek.
Dzisiaj pierwszy lot w pułku jako oficera pilota. Był to lot na sprawdzenie techniki pilotażu. Lot wykonywałem na Jak- 9 "sparce". Ostatnie dwa egzemplarze, jeszcze z wojny wysłużonych samolotów, pozostawiono specjalnie w pułku dla sprawdzenia, skontrolowania naszej grupy. Instruktorem był A. Stojowski. Poszło nie bardzo. Miałem długą przerwę. Ostatnio naprawdę latałem jeszcze w Tomaszowie, prawie rok temu. Trudno bowiem do praktyki lotniczej zaliczać dwa loty w styczniu w Radomiu, podczas których byłem raczej pasażerem. Pogoda ładna bezwietrzna, powietrze spokojne, horyzont osty jak żyletka , startuję. Daje pełny gaz i R-7, oddaję drążek by unieść ogon, a samolot nagle swoim długim ryjem jedzie w prawo po horyzoncie. Straciłem wyczucie i za późno dałem nogę. Pedał orczyka nagle zesztywniał i poszedł maksymalnie w lewo. Instruktor z tylnej kabiny przytrzymał samolot na kierunku. Trzymał stery i nie miałem możliwości samodzielnie wypróbować samolotu, puścił dopiero w strefie. I tu znowu dało o sobie znać brak wyczucia. Śmiało pochyliłem maszynę ponad 60o i zacząłem wiraż. Jak-9 jest wrażliwy na drążek, i jak czystej rasy ogier drży gdy za bardzo go się ściągnie. Łatwo wpada w korkociąg, ale i jeszcze łatwiej z niego wychodzi. Pociągnąłem mocno, a że zabrakło znowu wyczucia, a może i wytrymowany był za bardzo na ogon - czego nigdy nie lubiłem, bo miałem silną rękę - pociągnąłem trochę za mocno i samolot w odpowiedzi lekko zadrżał skrzydłami. Odpuściłem, powrócił do równowagi i kontynuowałem dalej wiraż. Stojowski był jednak wyraźnie w złym humorze bo narobił szumu, że prawie zerwałem się w korkociąg. Wpisał w książkę i dał z wirażu tróję. No trudno. Zdaje się to ostatni mój lot na Jak -9. Jutro mają odstawić graty do szkoły, a my na odrzutowce. Ciekawe kiedy wylecę samodzielnie. Pomimo wszystko, dzisiaj jednak zaznałem trochę rozkoszy lotu i w książce lotów pojawił się zapis: Zezwalam na kolejne wykonywanie ćwiczeń programu szkolenia na samolotach odrzutowych... Na odrzutowych!

15.03.1953, niedziela.
Siedzę w "domu" i piszę. Głowa pusta, wóda wywietrzała i pozostał tylko szum. Jest ósma rano, spałem dwie godziny, bo wróciłem dopiero rano o 6. Jeszcze przed oczami majaczą sceny z poprzedniego wieczora, a raczej nocy. Naprawdę nieraz zastanawiam się co ludzie widzą w takim życiu jakie prowadzą w nocnych lokalach. Pijane kobiety wyprowadzane przez portierów lub milicję. Obłapiające się po pijanemu pary, brudne, obślinione baby, to wszystko wywołuje we mnie niesmak i wstręt. Można by postawić zarzut, po co więc tam idę? A gdzież mam pójść? W tajemniczą noc, w niespokojną noc gdy gwiazdy ciągną z mózgu myśli o Niej. Gdy jawa ustępuje snom, a każdy skurcz serca to uderzenie pełne bólu z tęsknoty za Nią. Idę wtedy do dusznej sali, zgiełkliwym jazzem przytłumić choć na chwilę tęsknotę, zalać piwem te czarne, palące z przestrzeni oczy. Nie wiem. Kiedyś nie wierzyłem by człowiek mógł tak zakochać się, ale teraz we wszystko co ludzkie wierzę. W momentach przebłysku świadomości sam z siebie się śmieję. Ja taki silny (przynajmniej mający o sobie takie przekonanie) tak się zakochać? To przechodzi pojęcie... Przecież żadna kobieta mnie teraz nie interesuje. Tylko, ach ta moja Hali, kochana Hali... Gdyby tak zechciała przyjechać, to byłby dopiero raj. No nic, na razie trzeba będzie się postarać szybko skończyć program, a potem może złapie się jaki urlop i może ślub.

do l3